Το ακόλουθο άρθρο είναι αφιερωμένο στην Αμαλία Καλυβίνου που έφυγε από τη ζωή στις 25/5/2007 σε ηλικία 30 χρόνων μετά από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
Η περιήγηση στο blog της
http://fakellaki.blogspot.com
με συγκίνησε απίστευτα για τον αξιοπρεπή της αγώνα και για τη δύναμη της ψυχής της, αλλά προκάλεσε και την οργή μου (για ακόμη μια φορά) απέναντι στους φιλάργυρους / κομπογιαννίτες ‘‘Γιατρούς’’. Δε μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν να βλέπουν τον ανθρώπινο πόνο με τόση απάθεια. Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν τους πάσχοντες σα ταμειακές μηχανές. Άμα κινδύνευε η μάνα τους, ο πατέρας τους, ο αδερφός τους… θα κινούσαν γη και ουρανό να τον βοηθήσουν. Όταν κινδυνεύει ένας συνάνθρωπός τους, τι αλλάζει; Τα λόγια είναι μικρά για να εκφράσω την οργή που αισθάνομαι όταν ακούω τέτοια πράγματα. Σίγουρα, δεν είναι όλοι οι γιατροί έτσι, αλλά δυστυχώς είναι πολλοί και ελάχιστα είναι τα περιστατικά που ανακοινώνονται επίσημα.
Η Αμαλία έκανε μια σημαντική αρχή. Μέσα από τις σελίδες του blog της ενημέρωσε, ευαισθητοποίησε, συγκίνησε πάρα πολλούς ανθρώπους και η φωνή της ακούστηκε δυνατά. Θαυμάζω την αξιοπρέπεια, το ήθος της και τη δύναμη της ψυχής της που με τόσο αξιοπρεπή και έντιμο τρόπο κατακρίνει μια ακόμη πληγή της σημερινής κοινωνίας: την κατάντια της υγειονομικής περίθαλψης. Κλείνοντας θα αναφέρω το αγαπημένο της σύνθημα: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»
Εκεί που είσαι Αμαλίτσα μου δεν υπάρχει πια πόνος, μόνο χαρά στο πρόσωπό σου!
Η περιήγηση στο blog της
http://fakellaki.blogspot.com
με συγκίνησε απίστευτα για τον αξιοπρεπή της αγώνα και για τη δύναμη της ψυχής της, αλλά προκάλεσε και την οργή μου (για ακόμη μια φορά) απέναντι στους φιλάργυρους / κομπογιαννίτες ‘‘Γιατρούς’’. Δε μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν να βλέπουν τον ανθρώπινο πόνο με τόση απάθεια. Πώς είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουν τους πάσχοντες σα ταμειακές μηχανές. Άμα κινδύνευε η μάνα τους, ο πατέρας τους, ο αδερφός τους… θα κινούσαν γη και ουρανό να τον βοηθήσουν. Όταν κινδυνεύει ένας συνάνθρωπός τους, τι αλλάζει; Τα λόγια είναι μικρά για να εκφράσω την οργή που αισθάνομαι όταν ακούω τέτοια πράγματα. Σίγουρα, δεν είναι όλοι οι γιατροί έτσι, αλλά δυστυχώς είναι πολλοί και ελάχιστα είναι τα περιστατικά που ανακοινώνονται επίσημα.
Η Αμαλία έκανε μια σημαντική αρχή. Μέσα από τις σελίδες του blog της ενημέρωσε, ευαισθητοποίησε, συγκίνησε πάρα πολλούς ανθρώπους και η φωνή της ακούστηκε δυνατά. Θαυμάζω την αξιοπρέπεια, το ήθος της και τη δύναμη της ψυχής της που με τόσο αξιοπρεπή και έντιμο τρόπο κατακρίνει μια ακόμη πληγή της σημερινής κοινωνίας: την κατάντια της υγειονομικής περίθαλψης. Κλείνοντας θα αναφέρω το αγαπημένο της σύνθημα: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»
Εκεί που είσαι Αμαλίτσα μου δεν υπάρχει πια πόνος, μόνο χαρά στο πρόσωπό σου!
