Πάνε κάμποσες μέρες από τότε που έχω να γράψω στο μπλοκάκι μου, για τους γνωστούς λόγους: σχολή και τρεχάματα. Έτσι, δε μου μένει και πολύς χρόνος... Πλησιάζουν και κάτι πρόοδοι και κάτι εργασίες που συγχρονίζονται (φυσικά) την τελευταία βδομάδα μαθημάτων, οπότε όπως καταλαβαίνεται και την επόμενη βδομάδα θα έχει ακόμα περισσότερο τρέξιμο. Αλλά ας αλλάξουμε θέμα. Πάμε σε κάτι από κινηματογράφο (ως κινηματόφιλη). Θα αναφερθώ στο ‘‘Elizabeth η χρυσή εποχή’’ που είδα τις προάλλες.
Καταρχάς, είναι μια ιστορική βιογραφική ταινία που σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ. Αναφέρεται στη ζωή της ομώνυμης βασίλισσας Ελισάβετ Ι της Αγγλίας που έζησε το 1533-1603 και η οποία θεωρείται μια επιτυχημένη μονάρχης καθώς βοήθησε στη σταθεροποίηση της χώρας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα έχει τη φήμη της παρθένου, πράγμα που της απέφερε πολλά πλεονεκτήματα. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και λόγω μιας ασθένειας που πέρασε έμεινε στείρα. Παρόλο που για την εποχή της (Αναγέννηση) ήταν παγιωμένη η αντίληψη ότι μια γυναίκα θα άφηνε το σύζυγο της να εξουσιάζει πέτυχε πολλά πράγματα όπως την απόκρουση της Ισπανικής εισβολής και συνάμα την αποφυγή του ξεσπάσματος θρησκευτικού / εμφύλιου πολέμου. Αυτά είναι και στοιχεία που σε γενικές γραμμές επαληθεύονται στην ταινία.
Κοιτώντας τώρα το χαρακτήρα της, η Ελισάβετ παρουσιάζεται ως μεγαλόψυχη που μπορεί να συχγωρεί ακόμα και τους ανθρώπους που την πλήγωσαν. Δίνει συγχώρεση και παρακαλά και η ίδια να συγχωρεθεί για τις αμαρτίες της όταν θα λογοδοτήσει απέναντι στο Θεό. Με λίγα λόγια, παρουσιάζεται σαν ένας ανώτερος άνθρωπος με υψηλό ήθος, που δεν κολακεύεται εύκολα. Και η πρώτη σκέψη με το που βλέπει κανείς την ταινία είναι: ‘‘Πρέπει να ήταν πραγματικά υπέροχη γυναίκα!’’. Και σίγουρα δεν ήταν έτσι… Πρώτα απ’ όλα ήταν μονάρχης που σημαίνει πως με κάθε μέσο θα ήθελε να διατηρηθεί στην εξουσία γι’ αυτό θα έπρεπε να ήταν αμείλικτη. Άλλωστε ως γυναίκα μπορεί να ήταν πολύ πιο ευάλωτη σε χτυπήματα αντιπάλων.
Αλλά όπως και να έχει είναι απλά μια ταινία που προσεγγίζει την πραγματικότητα και κάνει την ταινία ξεχωριστή.
Αυτά σε γενικές γραμμές… Ελπίζω να μη σας κούρασα.
Καταρχάς, είναι μια ιστορική βιογραφική ταινία που σε γενικές γραμμές μου άρεσε πολύ. Αναφέρεται στη ζωή της ομώνυμης βασίλισσας Ελισάβετ Ι της Αγγλίας που έζησε το 1533-1603 και η οποία θεωρείται μια επιτυχημένη μονάρχης καθώς βοήθησε στη σταθεροποίηση της χώρας. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ακόμη και σήμερα έχει τη φήμη της παρθένου, πράγμα που της απέφερε πολλά πλεονεκτήματα. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και λόγω μιας ασθένειας που πέρασε έμεινε στείρα. Παρόλο που για την εποχή της (Αναγέννηση) ήταν παγιωμένη η αντίληψη ότι μια γυναίκα θα άφηνε το σύζυγο της να εξουσιάζει πέτυχε πολλά πράγματα όπως την απόκρουση της Ισπανικής εισβολής και συνάμα την αποφυγή του ξεσπάσματος θρησκευτικού / εμφύλιου πολέμου. Αυτά είναι και στοιχεία που σε γενικές γραμμές επαληθεύονται στην ταινία.
Κοιτώντας τώρα το χαρακτήρα της, η Ελισάβετ παρουσιάζεται ως μεγαλόψυχη που μπορεί να συχγωρεί ακόμα και τους ανθρώπους που την πλήγωσαν. Δίνει συγχώρεση και παρακαλά και η ίδια να συγχωρεθεί για τις αμαρτίες της όταν θα λογοδοτήσει απέναντι στο Θεό. Με λίγα λόγια, παρουσιάζεται σαν ένας ανώτερος άνθρωπος με υψηλό ήθος, που δεν κολακεύεται εύκολα. Και η πρώτη σκέψη με το που βλέπει κανείς την ταινία είναι: ‘‘Πρέπει να ήταν πραγματικά υπέροχη γυναίκα!’’. Και σίγουρα δεν ήταν έτσι… Πρώτα απ’ όλα ήταν μονάρχης που σημαίνει πως με κάθε μέσο θα ήθελε να διατηρηθεί στην εξουσία γι’ αυτό θα έπρεπε να ήταν αμείλικτη. Άλλωστε ως γυναίκα μπορεί να ήταν πολύ πιο ευάλωτη σε χτυπήματα αντιπάλων.
Αλλά όπως και να έχει είναι απλά μια ταινία που προσεγγίζει την πραγματικότητα και κάνει την ταινία ξεχωριστή.
Αυτά σε γενικές γραμμές… Ελπίζω να μη σας κούρασα.
