Θα αναφερθώ σε ένα ταξίδι που έκανα πριν περίπου 1 μήνα στη Λαμία (26-28 Οκτωβρίου), το οποίο και σίγουρα θα μου μείνει αξέχαστο για ποικίλους λόγους. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Παρασκευή, 26 Οκτωβρίου: Το πρωί και αφού τελείωσα το μάθημα παίρνω τη μεγάλη απόφαση να επισκεφτώ τον αδερφό μου στη Λαμία και να περάσω εκεί το Σαββατοκύριακο. Έτσι, πήρα το λεωφορείο των 3 και έφτασα Λαμία μετά από 2:30 περίπου ώρες. Εκεί με περίμενε μια απίστευτη έκπληξη! Κάποια (με μια μικρή επιφύλαξη [μπορεί να ήταν και κάποιος]) πήρε το σακ-βουαγιάζ μου. Κάτω στις αποσκευές έμεινε περίσσευμα ένα άλλο. Αφού ξεπέρασα το πρώτο αυτό «σοκ», ειδοποίησα ελεγκτή, οδηγό και φυσικά τον αδερφό μου, που είχε έρθει να με παραλάβει, και ξεκινάει η επιχείρηση αναζήτησης! Για να μη τα πολυλογώ ξεκίναει μετά από λίγο μια σωρία τηλεφώνων προς όλα τα πιθανά σημεία στα οποία μπορεί να κατέβηκε αυτή και να πήρε τα δικά μου τα πράγματα και σε οποιουσδήποτε θα μπορούσε να απευθυνθεί για να τα επιστρέψει. Μετά από μια ώρα περίπου εντατικής αναζήτησης, γυρίσαμε σπίτι άπραγοι και το υπόλοιπο του απογεύματος πέρασε χωρίς κάποιο νέο. Το βράδυ βγήκαμε με την παρέα του αδερφού μου και ένα από τα παιδιά (από Κρήτη) έκανε ραδιοφωνική εκπομπή, στην οποία έλεγε και κάποιες ειδήσεις.
Σάββατο, 27 Οκτωβριόυ: Φυσικά, ήμουν ένα από τα 3 θέματα στις ειδήσεις του ραδιοφώνου. (Τα άλλα δυο πενιχρής λεπτομέρειας θα έλεγα :p). Και κανένα σημείο ζωής από τα πράγματά μου. Μη έχοντας και τι άλλο να βάλλω, πάω για ψώνια στη Λαμία. Πρόκειται για τα γρηγορότερα ψώνια που έχω κάνει ποτέ σε μια άγνωστη πόλη: μόλις 20 λεπτά (χρόνος ρεκόρ για τα δικά μου δεδομένα :p). Το βράδυ του Σαββάτου πηγαίνουμε στο σπίτι μιας κοπέλας Κρητικιάς που είχε γενέθλια (Εδώ λέμε πολύχρονη, να τα εκατοστίσει!). Όπως λίγο πολύ αντιλαμβάνεστε, ήταν εκεί ούτε λίγο ούτε πολύ μαζεμένοι σχεδόν όλοι οι Κρητικοί της Λαμίας! Η βραδιά κυλούσε ήρεμα μέχρι που μου έρχεται η απίστευτη πρόταση να παρελάσω με τον Κρητικό σύλλογο της Λαμίας καθώς είχαν έλλειψη από άτομα. Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι και λέω «Γιατί όχι; Δεν έχω και τίποτα να χάσω… Τα πράγματα μου τα έχω χάσει προ πολλού… και πρόβες δε χρειάζομαι.».
Κυριακή, 28 Οκτωβρίου: Τα πράγματά μου δε βρεθήκαν τις δυο προηγούμενες μέρες… δε θα βρίσκονταν 28 Οκτώβρη! Αλλά δεν πτοούμαστε. Φυσικά παρέλασα με τον Κρητικό σύλλογο Λαμίας και πραγματικά ήταν η καλύτερη παρέλασή μου. Πέρασα λίγες ακόμα ώρες στη Λαμία και το απόγευμα πήρα το δρόμο της επιστροφής για Βόλο.
Δυστυχως, τα πράγματα μου δε βρέθηκαν και μετά από τόσο καιρό δεν περιμένω να βρεθούν. Τα ΚΤΕΛ Φθιώτιδας μας αποζημείωσαν μετά από λίγο καιρό κατά 50% του περιεχόμενου του σακ-βουαγιάζ. Ωστόσο πριν από λίγες μέρες έλαβε χώρα ένα Κρητικό γλέντι στη Λαμία και ο σύλλογος μου έστειλε πρόσκληση. Δεν μπόρεσα να παρευρεθώ, αλλά τους στέλνω τα χαιρετήσματα και την αγάπη μου. :-)
Παρασκευή, 26 Οκτωβρίου: Το πρωί και αφού τελείωσα το μάθημα παίρνω τη μεγάλη απόφαση να επισκεφτώ τον αδερφό μου στη Λαμία και να περάσω εκεί το Σαββατοκύριακο. Έτσι, πήρα το λεωφορείο των 3 και έφτασα Λαμία μετά από 2:30 περίπου ώρες. Εκεί με περίμενε μια απίστευτη έκπληξη! Κάποια (με μια μικρή επιφύλαξη [μπορεί να ήταν και κάποιος]) πήρε το σακ-βουαγιάζ μου. Κάτω στις αποσκευές έμεινε περίσσευμα ένα άλλο. Αφού ξεπέρασα το πρώτο αυτό «σοκ», ειδοποίησα ελεγκτή, οδηγό και φυσικά τον αδερφό μου, που είχε έρθει να με παραλάβει, και ξεκινάει η επιχείρηση αναζήτησης! Για να μη τα πολυλογώ ξεκίναει μετά από λίγο μια σωρία τηλεφώνων προς όλα τα πιθανά σημεία στα οποία μπορεί να κατέβηκε αυτή και να πήρε τα δικά μου τα πράγματα και σε οποιουσδήποτε θα μπορούσε να απευθυνθεί για να τα επιστρέψει. Μετά από μια ώρα περίπου εντατικής αναζήτησης, γυρίσαμε σπίτι άπραγοι και το υπόλοιπο του απογεύματος πέρασε χωρίς κάποιο νέο. Το βράδυ βγήκαμε με την παρέα του αδερφού μου και ένα από τα παιδιά (από Κρήτη) έκανε ραδιοφωνική εκπομπή, στην οποία έλεγε και κάποιες ειδήσεις.
Σάββατο, 27 Οκτωβριόυ: Φυσικά, ήμουν ένα από τα 3 θέματα στις ειδήσεις του ραδιοφώνου. (Τα άλλα δυο πενιχρής λεπτομέρειας θα έλεγα :p). Και κανένα σημείο ζωής από τα πράγματά μου. Μη έχοντας και τι άλλο να βάλλω, πάω για ψώνια στη Λαμία. Πρόκειται για τα γρηγορότερα ψώνια που έχω κάνει ποτέ σε μια άγνωστη πόλη: μόλις 20 λεπτά (χρόνος ρεκόρ για τα δικά μου δεδομένα :p). Το βράδυ του Σαββάτου πηγαίνουμε στο σπίτι μιας κοπέλας Κρητικιάς που είχε γενέθλια (Εδώ λέμε πολύχρονη, να τα εκατοστίσει!). Όπως λίγο πολύ αντιλαμβάνεστε, ήταν εκεί ούτε λίγο ούτε πολύ μαζεμένοι σχεδόν όλοι οι Κρητικοί της Λαμίας! Η βραδιά κυλούσε ήρεμα μέχρι που μου έρχεται η απίστευτη πρόταση να παρελάσω με τον Κρητικό σύλλογο της Λαμίας καθώς είχαν έλλειψη από άτομα. Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι και λέω «Γιατί όχι; Δεν έχω και τίποτα να χάσω… Τα πράγματα μου τα έχω χάσει προ πολλού… και πρόβες δε χρειάζομαι.».
Κυριακή, 28 Οκτωβρίου: Τα πράγματά μου δε βρεθήκαν τις δυο προηγούμενες μέρες… δε θα βρίσκονταν 28 Οκτώβρη! Αλλά δεν πτοούμαστε. Φυσικά παρέλασα με τον Κρητικό σύλλογο Λαμίας και πραγματικά ήταν η καλύτερη παρέλασή μου. Πέρασα λίγες ακόμα ώρες στη Λαμία και το απόγευμα πήρα το δρόμο της επιστροφής για Βόλο.
Δυστυχως, τα πράγματα μου δε βρέθηκαν και μετά από τόσο καιρό δεν περιμένω να βρεθούν. Τα ΚΤΕΛ Φθιώτιδας μας αποζημείωσαν μετά από λίγο καιρό κατά 50% του περιεχόμενου του σακ-βουαγιάζ. Ωστόσο πριν από λίγες μέρες έλαβε χώρα ένα Κρητικό γλέντι στη Λαμία και ο σύλλογος μου έστειλε πρόσκληση. Δεν μπόρεσα να παρευρεθώ, αλλά τους στέλνω τα χαιρετήσματα και την αγάπη μου. :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου