Ένα καταπληκτικό κομμάτι απο Γιώργο Σεφέρη με μουσική του Μίκη Θεοδωράκη:
Στο περιγιάλι το κρυφό
κι άσπρο σαν περιστέρι
διψάσαμε το μεσημέρι
μα το νερό γλυφό.
Πάνω στην άμμο την ξανθή
γράψαμε τ' όνομά της
Ωραία που φύσηξε ο μπάτης
και σβήστηκε η γραφή.
Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας· λάθος!
κι αλλάξαμε ζωή.
2 σχόλια:
Από που να αρχίσω;; Από μελωδία ή από στοίχους;; Όλα καταπληκτικά!!
"...διψάσαμέ το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό" κοπελιά νομίζω ότι είναι κάτι που εν μέρη μας αντιπροσωπεύει πλήρως! ;) Να θες κάτι τόσο πολύ να το 'χεις μπροστά σου αλλά τελικά να βλέπεις ότι δεν είναι αυτό που περίμενες! (κι αυτή τη στιγμη δεν κάνω ανάλυση ή επεξήγηση στοίχων)
"Με τί καρδιά, με τί πνοή, τί πόθους και τί πάθος, πήραμε τη ζωή μας λάθος, κι αλλάξαμε ζωή", τί να πρωτοπώ εδώ!! Πόσο δίκιο έχει...!! Πιο πολύ δε θα μπορούσε!! Από πού ξεκινάμε, με πόσα όνειρα, πόσους υπολογισμούς, τί αναμονή...κι όμως αλλιώς τα φέρνει η πορεία...Καταλήγουμε ορισμένες φορές να έχουμε το εκ διαμέτρου αντίθετο απ' αυτό που θέλαμε αρχικά...
Αχ με φτιαξες φιλενάδα απόψε! Και είμαι και μετά από Βιολογία και το φιλολογικό μου δε μου βγαίνει :P
Γεια σου απο την γειτονιά, ελπίζω να τα λέμε...
Δημοσίευση σχολίου